Strona:Karol May - Śmierć Judasza.djvu/71

 — Tak. Czy starczy ci do namysłu czas połowy drogi słonecznej?
 — Tak.
 — Dobrze! Twoi obaj starzy wojownicy mogą do ciebie podejść i naradzić się z tobą. Ale żądam, aby uprzednio wszyscy twoi ludzie złożyli broń.
 — Nie złożą!
 — O, z pewnością! Jeśli nie, dam znak do rozpoczęcia walki, która skończy się pogromem twoich wojowników.
 — Dopiero co udzieliłeś mi zwłoki i powiedziałeś, że mogę się naradzić z obu wojownikami. Broń możemy tylko wówczas oddać, kiedy upłynie czas zwłoki i kiedy wyrazimy zgodę na wasze żądania!
 — Słusznie. A jednak już teraz żądam jej od ciebie, zresztą tylko na pewien czas, ponieważ chcę mieć pewność, że twoi wojownicy nie porwą się do broni przed upływem wyznaczonego terminu.
 — Czy następnie dostaną broń zpowrotem?
 — Naturalnie, dostaną, skoro tylko termin upłynie. Poczem dasz mi odpowiedź.
 W tej chwili odezwał się jeden ze starych wojowników.
 — To chyba pułapka, o wodzu! Będziemy zgubieni, jeśli w nią wpadniesz.
 — Milcz! — osadził go wódz. — Czy słyszałeś, aby Old Shatterhand łamał słowo, albo Winnetou skłamał? Jeśli obaj przyrzekną obietnicę ich przyjmę, jak zaklęcie Wielkiego Manitou!

67