Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/100

uderzenia. Juarez opuścił pokój, udając się do wartowni. — —
 Sternau siedział przy stole, czekając na prezydenta; wpobliżu, częściowo na korytarzu, stali Apacze w najgłębszem milczeniu, oczekując dalszego biegu wypadków. Gdy Juarez wszedł, Sternau podniósł się i rzekł ze zdumieniem:
 — Tak prędko załatwił pan wszystko?
 — Wszystko? O nie! — odparł Juarez. — Wyszedłem, by oficerowie mogli się naradzić.
 — Postawił im pan ultimatum?
 — Tak. Chcę uniknąć przelewu krwi, nie chcę imienia mego plamić.
 — Jaki zostawił im pan wybór?
 — Albo potopię oficerów i rozstrzelam załogę, albo będą mogli odejść wolno, przyrzekłszy, że nie wystąpią przeciw mnie orężnie, i pozwoliwszy się rozbroić.
 — Wybór ciężki; z jednej strony haniebna śmierć, z drugiej odwrót bez walki, bez broni. Mam wrażenie, że spróbują pertraktować.
 — Oświadczyłem wyraźnie, że nie zniosę takiej próby. Dałem im dziesieć minut czasu do powzięcia decyzji. Nie dodam do tego ani sekundy. Czy pan postąpiłby inaczej?
 — Zdaje się, że nie. Ale czy mogę prosić o coś, sennor?
 — O cóż chodzi?
 — Sprawa jest niezwykle pilna; obowiązkiem naszym jest uwolnić skazańców od obawy bliskiej śmierci.
 — Ma pan rację. Gdzie są ci ludzie?

94