Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/102

giel. Gdy otworzył drzwi, oczom Sternaua ukazała się wielka hala, oświetlona niejasną lampą.
 W ten półmrok wślizgnęło się dziesięciu Indjan. Niemal jednocześnie rozległo się kilka okrzyków, ktoś zacharczał, ktoś chrząknął — wreszcie wszystko ucichło.
 — Uff! — zawołał jeden z Indjan.
 Chciał powiedzieć przez to, że wszystko skończone.
 Wszedł Sternau i polecił klucznikowi wyjąć latarkę. Można teraz było dokładnie obejrzeć zamkniętych w piwnicy ludzi. W ścianach tkwiły żelazne haki, do których przymocowano zakładników sznurami. Na ziemi leżało pięciu związanych żołnierzy oraz trzech duchownych.
 — Oswobodzić zakładników, — rozkazał Sternau — ale nie niszczyć sznurów. Przydadzą się dla innych.
 — Santa Madon a! Czy już nas prowadzą na miejsce stracenia? — zapytał jeden z Meksykan.
 — Nie, jesteście wolni! — oświadczył Sternau.
 — Wolni? — rozległo się radosne pytanie.
 — Tak. Przychodzę wam oświadczyć, że Juarez przybył w samą porę i uratował wam życie.
 — Juarez! — wykrzyknęło radośnie przeszło trzydziestu ludzi.
 Posypały się okrzyki, pytania.
 — Zamilczcie, sennores, — rzekł Sternau. — Jeszcze nie jesteśmy panami miasta; musimy być ostrożni. Czy, otrzymawszy broń, bylibyście gotowi walczyć natychmiast za prezydenta?
 Odpowiedzieli zgodnie:

96