Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/104

należy egzekucję, której miano dokonać dzisiejszej nocy na dzielnych obywatelach miasta. Zachował się jak bandyta, będzie więc odpowiednio potraktowany. Bez sądu, bez wyroku. Powiesimy go na tym haku.
 — Nie ośmielicie się! — zawołał komendant. — Przecież to pułkownik.
 — Pułkownik jest w obecnej sytuacji takim samym szubrawcem, jak każdy inny łotr. Ma na sumieniu wszystkie okrucieństwa swych podwładnych.
 — Żądam sądu!
 — Nad bandytą? Pah! Gdybym nawet zwołał sąd, zapadłby wyrok, skazujący na śmierć przez powieszenie; o to może pan być spokojny.
 Zwrócił się do Indjanina, stojącego obok pułkownika, i rzekł w języku Apaczów:
 — Ni ti päsettloh gos akäya at-ägo loriatdasa — powieś tego człowieka na lassie.
 Po tych słowach wskazał na zakrzywiony hak. Na haku tym wisiał zwykle podczas specjalnych uroczystości kandelabr.
 — Uff! — odparł Apacz.
 Zdjął niezwłocznie lasso, zawiązał u końca pętlę. Potem ujął pułkownika i pchnął na środek pokoju. Z tą samą błyskawiczną szybkością zarzucił mu pętlę na szyję. Wtedy komendant zawołał:
 — Wstrzymajcie się! To zwykły mord! Protestuję!
 — Śmieszny protest — odparł Juarez. — Uratujecie go tylko w tym wypadku, jeżeli się poddacie.
 Komendant rzucił na Laramela pytający wzrok. W odpowiedzi pułkownik zacisnął pięści i potrząsnął

98