Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/115

 Zbliżył się na taką odległość, że mógł wszystko wyraźnie dojrzeć.
 Pięćdziesięciu ludzi rozłożyło się dokoła dwóch ognisk, nad któremi piekli mięso. Ubrani byli w strój krajowy, sprawiali jednak wrażenie przypadkowego zbiorowiska.
 Sternau położył się znowu na ziemi i zaczął pełzać; zatrzymał się, gdy dotarł tak blisko, że mógł już słyszeć rozmowę.
 Dwaj, siedzący najbliżej, rozmawiali głośno.
 — Powiadam ci, żeśmy zbłądzili, — rzekł jeden.
 — Skądże znowu? Nieraz bywałam w tej okolicy. Znam ją dobrze.
 — Mimo to byłoby lepiej zasięgnąć języka, a nie polegać tylko na tobie. Cóż powie sennor Cortejo?
 Sternau wstrząsnął się na dźwięk tego nazwiska. Czyżby tu znajdował się jakiś Cortejo?
 — Cortejo? Pah! — odparł drugi pogardliwie.
 — Cóż powie jego urocza córeczka Józefa?
 Sternau wstrząsnął się znowu.
 — Nic sobie z niej nie robię — rzekł drugi.
 — Myślałem, że jesteś w niej zakochany, — odpowiedział tamten ze śmiechem. — Nosisz przy sobie jej fotografję.
 — Tak jak wszyscy, aby się wykazać, że jestem zwolennikiem Corteja.
 — I poto, aby zostać ministrem, skoro on zostanie prezydentem Meksyku.
 — Nie żartuj! Nie jestem głupszy od innych, a ministrów wybiera się z pośród kpów. A zresztą, gdzież Cortejowi do prezydenta. — Dlaczego ruszył na północ?

109