Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/122

jednak ktoś inny był właścicielem. Mam wrażenie, że się nazywał...?
 — Arbellez.
 — Tak, Arbellez. Czy żyje jeszcze?
 — Niby.
 — Niby? Jest chory?
 — Może. Zabraliśmy mu poprostu hacjendę. Cortejo wziął dom, my podzieliliśmy między siebie resztę.
 — Do licha!
 Oczy strzelca zabłysły. Najchętniej wpakowałby temu człowiekowi kulę w łeb, tamten jednak, rozumiejąc go fałszywie, rzekł:
 — Wsmak taka gratka, co?
 — Oczywiście. Ale cóż na to powiedział ten... ten Arbellez?
 — Nic mądrego, bo go zamknięto.
 — Zamknięto? — zawołał Unger. — Czy to prawda, sennor?
 — Oczywiście, zapytajcie mego sąsiada.
 Unger milczał. Z trudem opanował wzburzenie; sąsiad zaś przywódcy rzekł:
 — Tak, musiałem go zamknąć. Niech ginie z głodu.
 — Na czyj rozkaz zamknęliście go? — zapytał Mariano, czując wściekłość Ungera.
 — Na rozkaz sennority Józefy.
 — Któż to taki?
 — Córka Corteja.
 — Bawi w hacjendzie?
 — Tak; od kilku dni.
 — A Cortejo?

116