Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/125

 — To ten sam, który zamknął mego teścia, — dodał Unger, wymierzając rannemu potężnego kopniaka.
 — Czy o nim mówił Niedźwiedzie Oko? — rzekł Sternau.
 — Tak jest — potwierdził Apacz.
 — Starajcie się utrzymać go przy życiu. Może uda nam się dowiedzieć czegoś. Jaką odniósł ranę?
 — Przestrzelone ma płuca.
 Sternau nachylił się, zbadał ranę i rzekł:
 — Niema mowy o ratunku.
 — Niema mowy — jęknął ranny napół przytomny. — Ach, ta twarz!
 W oczach jego malowało się niesłychane przerażenie. Spojrzawszy na leżącego obok kapitana, wycharczał:
 — Zabity! Nie żyje. Któż odda list?
 — Jaki list? — zapytał Sternau.
 — List do Corteja — odpowiedział umierający głosem człowieka, któremu krew zalewa usta.
 — Gdzie jest obecnie Cortejo?
 — Nad, nad... San Juanem.
 — A list?
 Ogień oświetlał twarz umierającego. Policzki miał blade, milczał; nie miał siły odpowiedzieć.
 Sternau potrząsnął nim i zawołał głośno:
 — Gdzie jest list?
 Otworzył powoli oczy i szepnął:
 — W bucie...
 — W czyim bucie?
 Zapytany zamknął oczy. Śmierć wyciągnęła do niego rękę. Nie pomagały żadne pytynia. Ustami rzu-

119