Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/130

 — Dziękuję sir; bardzo dobrze.
 — A poselstwo?
 — Wykonane. Jesteście gotowi do jazdy?
 — Tak. Dwudziestu ludzi. Sądzę, że to wystarczy. Rozmawialiście z Juarezem?
 — Owszem. Lecz spotkałem go nie w El Paso del Norte, tylko w forcie Guadelupie.
 — Ach! Dowiedział się o waszem przybyciu i wyjechał na spotkanie?
 — Nie, sir. Według moich kalkulacji, nic nie wiedział. Przybył, jakby to powiedzieć, z własnego popędu. Tam, w głębi kraju, zdarzyły się dziwne rzeczy, sir, o których muszę panu opowiedzieć.
 Oczy niespokojnie obszukały kajutę. Dryden wskazał krzesło polowe:
 — Siadajcie i opowiadajcie!
 — Hm! Nie jestem przygotowany do tak długiej opowieści, sir. Gardło łatwo mi przy mówieniu wysycha i jeśli...
 — Ależ dobrze! — przerwał ze śmiechem Dryden. — Postaram się zaraz o kroplę, która doskonale zwilża zaschnięte gardło.
 Otworzył szafkę, wyjął flaszkę i nalał pełną szklankę.
 — Pijcie na zdrowie, mister Sępi Dziobie! Zapewne jesteście także głodni!
 — Nie przeczę, sir, ale głód może jeszcze poczekać. Jedzenie przeszkadza opowiadaniu. Słowa chcą wyjść nazewnątrz, a kęs gramoli się do wnętrza; spotykają się, zderzają, a z tego, kalkuluję, nic dobrego nie

124