Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/131

wynika. Natomiast kropla rumu na języku nie przeszkadza mówieniu.
 Pociągnął powściągliwie ze szklanki. Prawdziwy westman rzadko bywa pijakiem.
 — Jestem ciekaw, co mi pan opowie, — rzekł Dryden.
 Jankes skinął głową i z przemyślnym uśmiechem odparł:
 — A ja jestem ciekaw, jak pan to przyjmie.
 — A zatem wieści naprawdę ważne dla naszej wyprawy?
 — Tak, a nawet ważne z innych względów.
 Z miną tajemniczą i szelmowską zaczął opowiadać:
 — A więc zajeżdżam do fortu Guadelupa do starego Pirnera — chłop naschwał, ale swoją drogą wybitny osioł, sir.
 Odwrócił się i splunął, zapewne na wspomnienie rozmowy z Pirnerem, tak celnie, że strzał ten przeleciał tuż nad Drydenem i znikł za otwartem okienkiem kajuty.
 Dryden cofnął głowę.
 — Proszę! — skarcił ostro trappera. — Czy wystrzał był we mnie mierzony?
 — Nie obawiaj się, sir! — odparł trapper spokojnie. — Nie zwykłem nigdy chybiać. Nic panu nie grozi! A więc przybyłem do Guadelupy i znalazłem tam Czarnego Gerarda. Myślałem o tem, aby mnie zaprowadził do Paso del Norte, ale to było zbyteczne, gdyż Juarez przybywał do fortu. A przybył nie bez powodu. Czy wie pan, że walka się już rozpoczęła?
 — Nie, nie wiem.

125