Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/132

 — Otóż Juarez rozpoczął działania. Posiada poparcie Apaczów, którzy pobili na głowę wroga koło Guadelupy. Obecnie prezydent wyruszył na zdobycie Chihuahua; stamtąd pojedzie ku Monclovie, a następnie podąży na spotkanie z panem.
 — Gdzie ma nastąpić?
 — U zbiegu Rio Sabinas i Rio Salado. Według kalkulacji przybędziecie tam jednocześnie, jeśli pan wyruszy jutro rano, sir.
 — Wyruszę jeszcze dziś wieczorem, o ile ciemności nie stoją na zawadzie.
 — Bynajmniej. Rzeka jest dosyć szeroka, a woda tak błyszczy, że łatwo ją odróżnić od lądu.
 — Czy Juarez przybędzie sam, czy też wyśle kogo w zastępstwie?
 — Jak kalkuluję, sam przybędzie.
 — Oczywiście z dosyć wielkim oddziałem.
 — Rozumie się! Nie zabraknie ludzi, gdyż, skoro tylko zjawi się w Chihuahua, nadciągnie mnóstwo woluntarjuszy.
 — A więc wie pan na pewno, że pokonał Francuzów?
 — Na pewno, gdyż sam brałem udział w walce.
 — Czy Juarez osobiście dowodził?
 — Właściwie tak, aczkolwiek nie brał osobiście udziału w bitwie. Najwięcej zdziałali, przynajmniej z początku, Czarny Gerard, który miał bronić fortu, i Niedźwiedzie Oko, wódz Apaczów.
 Sępi Dziób wypowiedział te słowa, mocno akcentując imię Indjanina. Dryden podniósł głowę:
 — Niedźwiedzie Oko? Co za podobieństwo!

126