Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/134

 Trapper pohamował uśmiech i potwierdził:
 — To on, sir.
 — Czy nie dowiedział się pan, gdzie przebywał tyle czasu?
 — Gdzie mógł przebywać? Zawieruszył się w sawanach lub gdzie indziej. Czerwonoskórzy są wiecznymi włóczęgami.
 — Och, ale nie on! Czy sądzi pan, że będzie towarzyszył prezydentowi i razem z nim przybędzie do Rio Sabinas?
 — Tak sądzę, sir.
 — Dzięki Najwyższemu! Zobaczę go i będę mógł z nim rozmawiać. Dowiem się o jego dawnych towarzyszach i o ich losie. Jeśli wpadnę na jakiś ślad, już nie porzucę go. Czy nikt Indjaninowi nie towarzyszył, mister Sępi Dziobie?
 — O, tak, — odpowiedział powoli trapper z obojętną miną. — Był z nim pewien Hiszpan, niejaki Mindrello, ndjanka, imieniem Karja, pewna sennorita Emma i — —
 Wzburzony lord podnosił się i opadał na krześle.
 — Ta sennorita zdaje się być poślubiona. Przynajmniej bardzo czule obchodzi się z pewnym sennorem.
 — Czy zna pan jego imię?
 — Nazywa się Unger i w swoim czasie był znakomitym myśliwym. Słynął pod imieniem Piorunowego Grota. Był tam również jego brat, sternik, czy kapitan.
 Lord położył rękę na ramieniu westmana. Ręka ta drżała, a drżał także głos, którym zapytał:
 — Czy nikogo więcej nie było?
 — Muszę się zastanowić, milord. Tak, przypomni-

128