Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/142

Jesteśmy jednakowej długości, milord. Czy nie ma pan czasem ze sobą ubioru, jaki się zazwyczaj nosi w Londynie, czy w New Yorku?
 — Owszem.
 — Cylinder, rękawiczki, kokardka i szkiełko do oka, zwane monoklem, a może nawet parasol?
 — Rozumie się.
 — Czy nie chciałby mi pan pożyczyć tych drobnostek?
 To pytanie pociągnęło za sobą wesołą dyskusyjkę. W rezultacie postanowiono, że Sępi Dziób uda się na ląd jako lord Dryden.
 Trapper znikł w kajucie lorda, a kiedy zjawił się po chwili, ubrany był z całą paradą.
 Następnie poszedł po swoją broń.
 Tu, pośród odwiecznych lasów, wyglądał nad wyraz cudacznie. Ubranie z szarego sukna, kamaszki-lakiery, szary cylinder, żółte rękawiczki, parasol i binokle na długim, olbrzymim, sępim nosie, rzucałyby się w oczy w wielkiem mieście, a cóż dopiero na tem pustkowiu!
 — Jedno z dwojga — rzekł. — Albo ten jegomość jest istotnie gońcem Juareza, albo cała ta historja jest pułapką, w którą zamierzają nas wciągnąć. Jeśli podejrzenie moje się sprawdzi, to nie można przewidzieć, jak się przygoda skończy.
 — Cóż mamy czynić w tym wypadku, mister Sępi Dziobie?
 — Stójcie na kotwicy, dopóki nie wrócę.
 — A jeśli pan wcale nie wróci?
 — Poczekacie do jutra rana, a następnie ostrożnie

136