Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/18

 — No, tak źle nie jest! — odparł cesarz.
 — Owszem. Meksykanin musi być republikaninem, musi bronić kraju i domostwa przed obcym najeźdźcą. Czy dlatego jest bandytą, którego należy rozstrzelać w przeciągu dwudziestu czterech godzin?
 — Każdy Meksykanin powinien poddać się nowym warunkom.
 — Czy wynika z tego jednak, że należy traktować przeciwnika jak bandytę?
 — Oczywiście, że tak, jeżeli inni poniechali oporu.
 — Dobrze, przypuśćmy, że i to jest słuszne. Któż jednak może przewidzieć, że pokonany nie podniesie się z upadku i nie zostanie zwycięzcą?
 — Możliwość taka oczywiście istnieje.
 — A więc w takim razie będzie poprzedniego zwycięzcę uważał za bandytę.
 — Obawa o to nie istnieje w Meksyku.
 — Dałby Bóg, aby się Najjaśniejszy Pan nie mylił. Mam jednak wrażenie, że właśnie w Meksyku obawa ta istnieje. Lud meksykański jest wulkanem, a Juarez...
 — Nieszkodliwy.
 — Chociaż zaszył się w najodleglejszy zakątek kraju, Juarez posiada jeszcze przemożny wpływ.
 — Ułaskawię go.
 — Będzie szydził z ułaskawienia. Oświadczy, że to on, jako prezydent kraju, ma prawo ułaskawić niejakiego Maksymiljana Habsburga.
 — Wezwę go do siebie.

12