Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/22

 — Świetnie. Czy wolno mi przedstawić moich oficerów?
 — Proszę bardzo.
 Żołnierze pozsiadali z koni i udali się do wyznaczonych kwater.
 Komendant zaprosił oficerów na szklankę wina. Siedzieli teraz wszyscy w tej samej sali, z której uciekł Gerard.
 Pułkownik Laramel zapytał:
 — Panie kolego, dlaczego w mieście jest tak mało wojska? Przecież to jeden z najniebezpieczniejszych posterunków w kraju.
 — Ma pan rację, muszę jednak słuchać rozkazów, choć nie zawsze bywają miłe.
 — Miał pan jakieś przykrości?
 — Właściwie nie. Dyscyplinę wśród ludzi utrzymuję bez trudności, ale jest tu pewien szpieg, który musi być w porozumieniu z samym djabłem; to niezwykle śmiały i chytry człowiek. Staraliśmy się go schwytać, niestety jednak, nie udało się żadną miarą. Jest wszędzie i nigdzie, wie o wszystkiem; mam wrażenie, że to człowiek wszechwiedzący i wszechobecny.
 Pułkownik Laramel potrząsnął głową i rzekł:
 — To brzmi bardzo nieprawdopodobnie, cammarade. Człowiek jest tylko człowiekiem, choćby natura wyposażyła go we wszelkie zalety. Schwytanie szpiega nie jest, mojem zdaniem, niemożliwością.
 — Ma pan rację, ale nie zna pan Czarnego Gerarda.
 — A więc to Czarny Gerard? Macie w takim razie tęgiego przeciwnika. Słyszałem o nim wiele, imię

16