Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/23

to wymieniano nawet często w kwaterze głównej. A więc grasuje teraz w okolicach Chihuahua?
 — I to od dłuższego czasu. Wiemy dokładnie, że bywa tu w mieście u swych zaufanych.
 — Skądże panu o tem wiadomo?
 — Z ust jego własnych.
 — Z jego ust? — zapytał pułkownik zdumiony. — To dziwne. Jakże to stać się mogło?
 — Był tutaj, w tym pokoju, jako nasz jeniec.
 — A więc schwytaliście go! Za głowę jego wyznaczono nagrodę.
 — Tak jest. Nawet bardzo znaczną.
 — W takim razie zasłużyliście na nią.
 Komendant odparł z zakłopotaniem:
 — Omal, że nie zasłużyłem.
 — Omal? Mówiliście przecież, że był waszym jeńcem?
 — Owszem, wzięliśmy go do niewoli, związali; przesłuchałem go w tym pokoju w obecności wielu oficerów i pań. Zachowywał się bardzo opornie. Nagle uwolnił się z więzów. Powalił mnie na ziemię w obecności wszystkich zebranych i wyskoczył przez okno.
 — Do pioruna! Zbiegł?
 — Niestety. Ci myśliwi prerji to istne djabły. Sami targają niebezpieczeństwo za uszy, zazierają śmierci w ślepia — djabeł im nie podoła. Wysłałem pod Guadelupę spory oddział ludzi; oto przyczyna, dla której tak łatwo było rozkwaterować pański oddział. A chociaż wybrałem co najsprawniejszego żołnierza i przydzieliłem dzielnych oficerów, zdaję sobie sprawę, że zdobycie fortu będzie kosztowało dużo ofiar.

17