Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/27

da poleciła mi wręczyć panu odnośne rozkazy. Usuną wątpliwości pańskie. Oto są!
 Po tych słowach pułkownik wyciągnął z kieszeni munduru wielką, kilkakrotnie opieczętowaną kopertę i wręczył ją komendantowi.
 — Sprawa jest dla mnie niezmiernie ważna, niech pan więc wybaczy, iż odczytam pismo w jego obecności, — rzekł komendant.
 — Ależ proszę bardzo, kolego.
 Komendant rozerwał kopertę i czytał z powagą i przejęciem. Skończywszy, rzekł:
 — Teraz już niema mowy o żadnych wątpliwościach. Doznaję uczucia ulgi.
 — Cóż więc pan uczyni?
 — Spełnię obowiązek — odparł krótko zapytany. — Każę rozstrzelać zakładników.
 — Kiedy?
 — Czy mogę liczyć na pana z pewnością?
 — Ależ tak. Zostanę tutaj, dopóki będę potrzebny.
 — Więc radzi pan egzekucji dokonać jak najśpieszniej?
 — Tak jest. Zapewne słyszał pan już o mnie; nie zlitowałem się dotychczas nad żadnym Meksykaninem. Nie czuję do Meksykan nienawiści, lecz pogardzam nimi. Nie są warci własnego państwa. — Okaże mi pan wielką przysługę, jeżeli będę mógł być świadkiem egzekucji tych ludzi.
 — Ależ oczywiście.
 — Kiedyż to nastąpi? Chyba już jutro?

21