Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/33

 — Jest pan człowiekiem północy?
 — Tak.
 — Jankesem?
 — Nie.
 — Pochodzi pan z Kanady?
 — Także nie.
 — Kimże jesteście, jeżeli przybywacie z północy?
 — Czyż tylko Jankesi i Kanadyjczycy włóczą się po skałach? Jestem Europejczykiem, Niemcem.
 — Niemcem? A więc jest pan stronnikiem naszego poczciwego cesarza Maksymiljana?
 Mały strzelec spojrzał ostro na chudą twarz Meksykanina i rzekł:
 — Nie bawcie się moim kosztem! Wiem doskonale, że między sobą zupełnie inaczej nazywacie tego poczciwego cesarza Maximiliano.
 — O Dios! Nie wierzcie temu! Myśmy tutaj wszyscy przychylnie usposobieni dla cesarza.
 — A więc i dla Francuzów?
 — No tak, mniej więcej, im bowiem zawdzięczamy, że mamy dobrego monarchę.
 — Cieszy mnie to bardzo, sennor; spodziewam się, że będziecie się starali odwdzięczyć Francuzom za to dobrodziejstwo.
 — Oczywiście! Jesteśmy im wdzięczni z całego serca.
 — Wiecie, jak okazać swą wdzięczność? Przygotujcie kilkadziesiąt beczek tej pulque, jaką mi podaliście, i ofiarujcie Francuzom. Zrozumiano?

27