Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/38

 — Niedawno przybył do pana jakiś nowy gość. Czy to Meksykanin?
 — Nie, sennorita. To strzelec z północy.
 — A więc Jankes!
 — Nie, Niemiec.
 — Wymienił swoje imię?
 — Nie. Nie pytałem nawet o nie.
 — Jak długo zabawi?
 — Tylko do wieczora.
 — W takim razie pomyliłam się.
 Gospodarz łypnął porozumiewawczo oczami i rzekł:
 — Sądzi pani, sennorita, że jest to jeden z naszych?
 — Byłam tego zdania.
 — Bardzo się pani myli. Badałem go dokładnie i szczegółowo, lecz napróżno. Człowiek ten jest albo milczący, albo dla nas obojętny.
 — Mimo to chciałabym się upewnić. Zapytajcie go czy jest małym André?
 — Mały André? Nie zapomnę tego imienia. Kimże jest ten człowiek?
 — To goniec Juareza.
 — Że człowiek ten jest mały, to fakt.
 — Parę innych szczegółów również zgadza się z opisem jego osoby. Widziałam go przypadkowo, gdy przybył, dlatego posłałam po was. Jeżeli to on, natychmiast przyślijcie go do mnie.
 — Jestem do usług. Adios, sennorita!
 Gospodarz wyszedł. Na ulicy zauważył sporą gromadę żołnierzy francuskich. Rozchodzili się po kwate-

32