Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/39

rach. W kierunku gospody szedł jakiś podoficer, który podczas pobytu w Meksyku nauczył się nieco po hiszpańsku.
 — Czy to venta sennora Montario? — zapytał.
 — Owszem, jestem gospodarzem.
 — Kwaterunek!
 — Na jak długo?
 — Któż to może wiedzieć?
 — Ilu ludzi?
 — Wystarczy na podbicie całej prowincji. Dowódcą jest pułkownik Laramel.
 Gospodarz ściągnął brwi i rzekł:
 — Znam go. Słyszałem, że to — odważny człowiek.
 — Odważny? Każdy Francuz jest zuchem. Wskażcie mi kwaterę, sennor.
 — Wejdźcie do izby gościnnej.
 — Nie znajdziecie dla mnie osobnego pokoju?
 — Owszem, owszem, znajdzie się; zaczekajcie jednak chwilowo w świetlicy.
 Dzwoniąc ostrogami, wszedł Francuz butnie do gospody. Obejrzawszy pokój, pogardliwym wzrokiem obrzucił małego strzelca. Gdy się usadowił wyniośle na krzesełku, gospodarz postawił przed nim szklankę pulque. Podoficer skosztował, wypluł i cisnął szklanką o ziemię.
 — Fi donc! — zawołał. — Cóżto za napój? Wina!
 — Nie mam wina — odparł gospodarz.
 — Przynieście! — rozkazał Francuz.
 — Przyniosę, ale musicie mi przedtem odpowie-

33