Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/42

balkonie. Czy ta sennorita Emilja mieszka w wielkim domu naprzeciw? Skądże mnie zna?
 — Nie wiem. Zróbcie mi tę łaskę i pójdźcie do niej.
 — Gdzież mieszka?
 — W sieni spotkacie dozorcę który was poinformuje. Może zostawicie strzelbę i broń?
 — Ani mi to w głowie. Westman nie rozstaje się z bronią.
 Mały zarzucił strzelbę na ramię i wyszedł.
 W domu naprzeciw dozorca skierował go na górę.
 Otworzyła André’owi służąca i zaprowadziła go do tego samego pokoju, w którym przed chwilą gospodarz rozmawiał z Emilją.
 Ujrzawszy ją, André zawołał:
 — Do kroćset! Jest pani naprawdę djablo piękna!
 — Naprawdę? — zapytała z uśmiechem.
 — Tak — odparł. — Tak pięknej kobiety jeszcze nigdy w życiu nie widziałem. Przysięgam na Boga.
 — Schlebia mi pochwała znakomitego myśliwca. Przysłał pana gospodarz venty?
 — Tak. Skądże mnie pani zna, sennorita?
 — Zaraz się pan dowie. Proszę jednak naprzód usiąść.
 — Słucham.
 Chciał usiąść na krześle, stojącem obok drzwi, lecz Emilja zawołała:
 — Nie, nie tam! Niech pan usiądzie obok mnie na kanapie.
 — Jakże mogę w skórzanych spodniach usiąść na jedwabiach?

36