Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/50

 Zapaliwszy świecę, poprowadził trappera do pokoju Emilji. Nosiła jeszcze strój wieczorowy.
 — Cieszę się, że pana widzę, — rzekła przyjaźnie. — Cóżeśmy porabiali?
 — Spałem.
 — Dobrze pan uczynił, bo resztę nocy zużyje pan na co innego.
 — Sądzi więc pani, że będę mógł teraz wyruszyć?
 — Tak jest. Nietylko może pan, lecz musi.
 — Stało się coś, sennorita?
 — Coś złego.
 Opowiedziała, że pułkownik Laramel przywiózł rozkaz, na którego podstawie następnej nocy, tuż przed świtem, mają zostać rozstrzelani wszyscy zakładnicy w myśl dekretu z dnia trzeciego października.
 Mały André zbladł.
 — Mój Boże, któż zechce i potrafi wziąć na siebie odpowiedzialność za tę zbrodnię! — zawołał.
 — Jutrzejszejszego ranka, w tajemnicy przed mieszkańcami miasta i krewnymi, skazańcy zostaną zawiadomieni, że śmierć ich czeka. O drugiej w nocy Francuzi wyprowadzą ich przed miasto i dokonają egzekucji. Czy Juarez może przybyć do tego czasu?
 — Może.
 — Ale czy to prawdopobne?
 — Sennorita, ruszam natychmiast w drogę i zawiadomię go o wszystkiem!
 — Gdyby nie przybył na umówione miejsce, jedźcie mu naprzeciw. Będę czekała do jutra, do północy. Jeżeli do tego czasu nie otrzymam wiadomości od pre-

44