Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/55

 — Czegóż tu chce? Dlaczego ruszył naprzeciw? — zapytał Juarez.
 — Musiało zajść coś ważnego.
 — Zaraz się o tem dowiemy.
 Mały trapper był już blisko. Koniowi zwisał z pyska język, oczy nabiegły krwią; stękał jak lokomotywa. Od czasu do czasu podrywał się wgórę w okropnych drgawkach. Tuż przed Juarezem wykonał ostatni skok.
 — Na miłość Boską, zeskoczcie na ziemię — zawołał Juarez.
 Mały André stał już na ziemi. Koń padł na plecy i nie mógł się podnieść. André wyciągnął z najzimniejszą krwią rewolwer i wpakował kulę w oko wyczerpanego zwierzęcia.
 — Cóż to się stało, sennor André? — zapytał prezydent. — Gnaliście jak wicher.
 — O tak, sennor, — odparł mały jeździec. — Za kilka minut cały nasz oddział ruszy z taką samą szybkością. Przysyła mnie sennorita Emilja. Opuściłem ją przed dziewięcioma godzinami.
 — Nie może byc!
 — Popatrzcie na mego konia! Zajeździłem go na śmierć.
 Biali strzelcy otoczyli przybysza kołem; Indjanie pozostali wtyle, nie interesując się jego osobą.
 — Przybywam w związku z dekretem Maksymiljana, mocą którego każdy republikanin powinien być karany śmiercią jako bandyta, — ciągnął mały strzelec.
 Oczy prezydenta zabłysły.
 — Nigdybym nie przypuścił, że ten dekret wej-

49