Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/56

dzie w życie. Maksymiljan podpisał wyrok śmierci na siebie samego.
 — Ale przedewszystkiem na innych. — Wczoraj otrzymano w Chihuahua rozkaz Basaine’a, aby wszyscy schwytani republikanie śmierć ponieśli.
 — Są więc jeńcy? — zapytał Juarez.
 — Jest czterdziestu zakładników, których dziś o drugiej w nocy mają rozstrzelać.
 — Wielkie nieba! Co czynić? Trzeba ich ratować! Ale jak? Mamy niesłychanie mało czasu.
 — Dlatego też nie możemy go tracić — rzekł szybko Sternau. — Pozwoli pan, że będę pytał małego André?
 — Chętnie.
 Sternau zwrócił się do małego strzelca.
 — Proszę odpowiadać krótko i wyraźnie. Egzekucja ma się odbyć o drugiej? W jakiem miejscu?
 — Przed miastem, niedaleko rzeki.
 — Jak długo jechaliście tutaj?
 — Dziewięć godzin.
 — Jeżeli więc nie chcemy zajeździć na śmierć koni, przybędziemy w jedenaście godzin. Jak wielka będzie eskorta egzekucyjna?
 — Jedna kompanja oraz wszyscy oficerowie.
 — Doskonale. Wszystko odbywa się w tajemnicy?
 — Tak jest. Jedynie sennorita Emilja jest powiadomiona.
 — Ona was posyła?
 — Tak.
 — Cóż postanowiła, gdybyśmy nie spotkali się na czas?

50