Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/60

 — Oczywiście. Nikt nie powinien nas spotkać.
 — Tam na prawo ciągnie się las, w którym będzie można wierzchowce przywiązać.
 Uczyniwszy to, ujęli broń w ręce i ruszyli w kierunku miasta. Weszli do Chihuahua tą samą ulicą, przez którą wczoraj wjechał i wyjechał André.
 André wszedł w jedną z bocznych ulic, Sternau mu towarzyszył.
 — Na lewo stoi venta, gdzie popasałem, — szepnął mały.
 — A dom, w którym mieszka sennorita?
 — To ten wysoki, szeroki budynek na prawo.
 — Nie widać świateł, ale wejdźmy.
 — Na noc zwykle zamykają okienice.
 Na ulicy było ciemno; nikt nie zauważył przybyszów. Brama domu, w którym mieszkała Emilja, była tylko przymknięta, weszli więc wprost do sieni, zupełnie ciemnej. Jakiś głos zapytał:
 — Kto idzie?
 — Kto pyta? — odparł mały strzelec.
 — Dozorca.
 — To ja, André.
 — Dzięki Bogu, sennor! Czekaliśmy na was z utęsknieniem. Czyście zamknęli za sobą bramę?
 — Tak.
 — Więc mogę zapalić światło? Myślałem już, że nie przyjdziecie.
 — Sennorita w domu?
 — Tak. Oczekuje was z wielkim niepokojem.
 Stary zapalił światło i rzekł:

54