Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/61

 — Ach, jeszcze jeden sennor! Polecono mi tylko was wprowadzić, sennor André.
 — Ten sennor jest moim dobrym przyjacielem. Musi pomówić z sennoritą.
 — W takim razie chodźcie panowie na górę.
 Zaprowadził Andre’a i Sternaua po schodach. Gdy weszli do przedpokoju, w przeciwległych drzwiach stanęła Emilja. Usłyszawszy kroki, otworzyła je, gnana niecierpliwością, aby zobaczyć, kto przyszedł.
 Sternau stał przed Andre’em; zobaczyła więc przedewszystkiem jego. Na widok olbrzymiej postaci ogarnęło ją zdumienie.
 — Któż to taki? — zapytała. — Cóżto za obcy człowiek?
 Sternau skłonił się lekko:
 — Jestem obcym, sennorita, to prawda, lecz przybywam z kimś, kto mnie wytłumaczy.
 Odsunął się na bok; Emilja zauważyła towarzysza.
 — Sennor André! — zawołała ucieszona, odetchnąwszy z ulgą. — Witajcie, witajcie! Wejdźcie do pokoju!
 — Niech pani przedewszystkiem pozwoli, bym jej przedstawił swego towarzysza, — rzekł Andre. — To sennor Sternau, o którym pani wczoraj opowiadałem.
 — Sennor Sternau? Witam, witam!
 Wprowadziła przybyłych do pokoju, w którym dwukrotnie był wczoraj André.
 — Siadajcie, sennores. Jakie wieści przynosicie?
 — Dobre — uprzedził André, chcąc rozwiać jej obawy.
 — Dzięki Bogu. A więc Juarez przybędzie?

55