Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/65

 — Przywołam dozorcę; zaprowadzi was do swego brata.
 Omówiwszy szczegóły, Sternau opuścił dom w towarzystwie dozorcy.
 Minęli kilka ulic. Dzięki ciemnościom, które tu panowały, nikt ich nie zauważył.
 Zatrzymali się wreszcie przed jakąś bramą.
 — Jesteśmy u tylnego wejścia do ratusza, sennor, — rzekł dozorca.
 — To zapewne brama, przy której będziecie na mnie czekać? — zapytał Sternau.
 — Tak. Zatrzymajcie się tutaj przez chwilę. Pomówię z bratem.
 Znikł za rogiem ulicy; Sternau pozostał pod bramą. Dozorca wrócił po jakimś kwadransie.
 — Mówiliście z nim? — zapytał Sternau.
 — Tak. Zgodził się, proponuje tylko inną drogę. Słyszycie kroki? To on nadchodzi.
 Za drzwiami rozległ się szmer, jakby ktoś schodził ze schodów. W zamku zgrzytnął cicho klucz; drzwi się otworzyły.
 — Wejdźcie — rzekł ktoś szeptem.
 Sternau wszedł, za nim dozorca. Drzwi zamknęły się znowu; klucznik wyciągnął z kieszeni ślepą latarkę, oświetlił Sternaua i rzekł:
 — Brat przyniósł wiadomość, w którą trudno mi uwierzyć. Czy to prawda, sennor, że Benito Juarez jest wpobliżu?
 — Tak. Przybędzie do Chihuahua.
 — Niech was Bóg błogosławi za tę nowinę! Brat

59