Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/66

uprzedził mnie, o co idzie. Zaprowadzę pana na górę; on tymczasem poczeka.
 Minąwszy cztery pokoje, zatrzymali się przed drzwiami i klucznik zaczął nasłuchiwać.
 — Niema nikogo — rzekł. — Popatrzcie.
 Uchylił nieco drzwi; Sternau ujrzał słabo oświetlony korytarz, w którym nie było nikogo. Naprzeciw widać było drzwi — główne wejście.
 Klucznik rzekł:
 — Za temi drzwiami siedzą oficerowie. Ja zaś zaczekam tutaj na pana. Jeśli zajdzie konieczność ucieczki, przekręci pan klucze i przybiegnie do mnie. Wyjdę, aby otworzyć drzwi, pan zaś pozamyka za sobą wszystkie i zejdzie po schodach. Klucze od głównej bramy i latarkę odda pan bratu.
 — Doskonale. A więc zaczynam? — odparł Sternau.
 — W Imię Boże, sennor!
 Sternau zszedł po schodach do czekającego nań dozorcy i udał się na drugą stronę domu. Bramę zastali otwartą, szeroki korytarz oświetlony. Przed ratuszem nie było posterunku. Na korytarz wychodziły uchylone drzwi wartowni. Gdy Sternau chciał je minąć, stanął w nich jakiś podoficer i zapytał uprzejmie:
 — Przepraszam, monsieur, dokąd pan idzie?
 — Czy mogę mówić z komendantem?
 — O tak późnej porze?
 — To moja sprawa! Pytam, czy komendant jest w domu.
 Brutalny ton zrobił swoje.
 — Tak, monsieur, — odparł podoficer.

60