Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/67

 — Zechce mnie pan zameldować, sennor?
 — Chętnie. Nazwisko?
 — Nazywam się doktór Sternau.
 — Doskonale. Proszę za mną.
 Oficerowie siedzieli nad ponczem ananasowym; rozmawiali, zwyczajem francuskim, lekko i wesoło o polityce i budowali domki z kart.
 Wszedł podoficer i zameldował:
 — Jakiś pan chce mówić z panem komendantem.
 — O tak późnej porze? — zapytał komendant z niechęcią. — Któż to taki?
 — Powiada, że się nazywa doktór Sternau.
 — Niemieckie nazwisko. To zapewne felczer, lub chirurg jakiegoś belgijskiego, albo cesarskiego pułku. Niech wejdzie!
 — Wejść! — ryknął podoficer, opuszczając pokój.
 Oczy wszystkich skierowały się ku drzwiom.
 Zamiast pokornego eskulapa, którego się oficerowie spodziewali, wyrosła przed nimi postać wysoka, herkulesowa, ubrana w bogaty strój meksykański.
 — Dobrywieczór panom — rzekł Sternau, skłoniwszy się.
 Olbrzymi wzrost wywarł silne wrażenie; oficerowie wstali i odpowiedzieli na ukłon ukłonami.
 — Skierowano mnie do komendanta Chihuahua.
 — Jestem nim — rzekł komendant. — Niech pan siada. Przedtem przedstawię panów oficerów.
 Przy każdem nazwisku Sternau skłaniał głowę lekko i dumnie. Gdy komendant wymienił nazwisko pułkownika Laramela, Sternau spojrzał nań badawczo. Wreszcie usiadł.

61