Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/68

 — Czemuż mam przypisywać zaszczyt odwiedzin pana doktora? — zapytał komendant.
 — Zawdzięczam to przypadkowi, który zaskoczył mnie równie niespodzianie, jak panów zaskoczyła moja wizyta, — odparł Sternau. — Przedewszystkiem pozwolę sobie zauważyć, że jestem Niemcem.
 Oficer skinął chłodno głową i rzekł:
 — Domyśliłem się tego po dźwięku nazwiska.
 — Z przyczyn, które do sprawy nie należą, bawiłem przez dłuższy czas nad morzami południowemi. Względy rodzinne zmusiły mnie do udania się stamtąd do Meksyku. Wybrałem drogę, idącą w kierunku granicy Nowego Meksyku.
 — Eh bien! — rzekł Francuz zaciekawiony.
 — Podczas pewnego popasu miałem nieoczekiwaną przyjemność poznać człowieka, którego imię jest ścisle związane z historją Meksyku. Domyślacie się zapewne panowie o kim mówię?
 — Tam do licha, chyba o Juarezie! — zawołał pułkownik Laramel, zrywając się z krzesła. — Czy zgadłem?
 — Tak, panie pułkowniku.
 — Świetnie. Nareszcie dowiemy się jakichś bliższych szczegółów. Gdzież tkwi teraz?
 — Proszę naprzód pozwolić mi mówić dalej — rzekł Sternau uprzejmym tonem.
 — Na to jeszcze będzie czas. Proszę przedewszystkiem odpowiedzieć na moje pytanie! To rzecz najważniejsza.
 Słowa te zostały wypowiedziane z niezwykłą bez-

62