Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/75

 — Wojsko wasze wycięto w pień.
 — Kpiny, panie?
 — Nie, mówię prawdę. Żywa noga nie uszła.
 Po chwili milczenia pułkownik Laramel krzyknął:
 — To bezczelne kłamstwo!
 Sternau nie spojrzał nań nawet i mówił dalej do komendanta:
 — Proszę bardzo, aby wybawił mnie pan od słuchania tych obelg, w przeciwnym bowiem razie zmuszony będę uciec się do samoobrony.
 — To kłamstwo! — powtórzył Laramel z wściekłością. — Ten człowiek łże!
 Ledwie zdążył wypowiedzieć ostatnie słowa, już leżał bez ruchu na podłodze. Sternau wstał z błyskawiczną szybkością i zdzielił go pięścią w głowę tak silnie, że Laramel zwalił się, jak długi.
 Oficerowie osłupieli na widok tego, co zaszło. Komendant opamiętał się pierwszy i zawołał groźnie:
 — Na co się pan waży, monsieur? Uderzył pan dowódcę pułku? Czy wiadomo panu, że za to karzemy śmiercią? Każę pana natychmiast zaaresztować!
 Ruszył w kierunku drzwi.
 — Stać! — zawołał Sternau tonem rozkazującym.
 Oficer zatrzymał się; spojrzał z osłupieniem na Sternaua.
 — Czy pan oszalał? Jak pan śmie używać takiego tonu? — zawołał, wyciągając rapir z pochwy. Reszta oficerów poszła za jego przykładem.
 — Zostawcie broń w spokoju — rzekł Sternau. — Przyszedłem, abyście mnie wysłuchali, i zmuszę was do

69