Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/77

 Komendant wybuchnął ochrypłym śmiechem i zawołał:
 — To pachnie operetką!
 — Mówię zupełnie poważnie. Jeżeli spełnicie jego żądania, pozwoli wam cofnąć się swobodnie.
 Komendant wstał i zawołał:
 — Żądania? Jak pan śmie używać takich słów? Powtarzam, że wykonam otrzymany rozkaz zupełnie skrupulatnie.
 — Bardzo mi przykro; przedewszystkiem ze względu na was.
 — Pah! Już dzisiaj spełnię obowiązek. A wie pan, kogo pierwszego każę rozstrzelać jako bandytę?
 — Przeczuwam — odparł Sternau z uśmiechem. — Mowa o mnie?
 — Tak. Jest pan moim jeńcem. Proszę się poddać dobrowolnie. Pana pierwszy strzał może położyć któregoś z nas trupem; schwytamy pana jednak, zanim zdążysz wystrzelić po raz drugi.
 — Nie lubię niepotrzebnego przelewu krwi, dlatego chowam broń.
 Po tych słowach schował rewolwer do kieszeni.
 — A więc pan się poddaje?
 — O nie. Chcę was tylko pożegnać.
 Złożył głęboki, pogardliwy ukłon; w trzech susach dotarł do drzwi.
 — Trzymajcie go, trzymajcie! — zawołał komendant, biegnąc ku drzwiom; gdy do nich podszedł, zamknęły się za Sternauem.
 — Ucieka! Za nim!

71