Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/78

 Francuzi stłoczyli się przy drzwiach, były jednakże ku ich najwyższej wściekłości zamknięte. Nikt nie pomyślał o tem, aby otworzyć okno i tą drogą wydać rozkaz; wszyscy walili pięściami w zamknięte drzwi. Otworzyły się dopiero po upływie sporej ilości czasu. Stanął w nich stary klucznik i zapytał ze zdziwioną miną:
 — Dios mio! Któż panów zamknął?
 — Człowieku, gdzież ty byłeś? — zapytał komendant.
 — Na dole, przy drzwiach, sennor, — odparł zapytany.
 — Czy ktoś wychodził z domu?
 — Tak, sennor. Nieznajomy, który tu przedtem przyszedł.
 — Wysoki, barczysty, ubrany w strój meksykański? W jakim kierunku poszedł?
 — Nie poszedł, a ruszył konno.
 — Konno? — brzmiało zdumione pytanie. — Miał konia wpobliżu?
 — Tak, sennor. Stałem przy bramie. Minął mnie i potrącił. Szedł bardzo szybko; wydostawszy się na ulicę, zagwizdał. Podjechał jeździec, prowadząc drugiego konia za uzdę. Nieznajomy wskoczył nań i odjechał.
 — Szkoda, żeśmy tego nie słyszeli!
 — Ja sam ledwie mogłem słyszeć. Panowie stukali tak głośno, że trudno było coś usłyszeć.
 — W jakim kierunku odjechał?
 — Na lewo.

72