Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/81

 — Ach, ci Apacze jeżdżą wspaniale, Juarez jest również świetnym jeźdźcem.
 — Co takiego? Czy przybył już razem z nimi?
 — Tak; omal nie zajeździli koni na śmierć.
 — Któż przybył?
 — Juarez, obydwaj wodzowie Apaczów, wszyscy ich towarzysze i około stu najlepszych jeźdźców z pośród wojowników. Pośledniejsi jeźdźcy są jeszcze w drodze.
 — Stu jeźdźców? To wystarczy, śpieszmy!
 Odwiązali konie i opuścili lasek. Po niedługim czasie dotarli do Apaczów. Poznali ich w ciemności po głosach. Juarez podszedł do Sternaua i rzekł:
 — Ach, sennor! Była to najstraszliwsza jazda w mem życiu. Miałem takie wrażenie, jakdyby mnie łamano kołem.
 — Musi więc pan odpocząć.
 — O nie, sennor! Chcę sam prowadzić akcję. Powinienem pokazać Meksykanom, że gotów jestem dla wolności naszej ojczyzny ponieść każdą ofiarę. Sennor André mówił mi już, że był pan u komendanta.
 — Tak jest. Rozmawiałem z nim w obecności wszystkich oficerów. Potwierdził, że dekret, skierowany przeciwko republikanom, umocniono rozkazem specjalnym. Zwolennicy nasi będą traktowani jak bandyci. Francuzi nie uważają pana za osobistość, z którą można pertraktować. Chcieli mnie schwytać i dziś jeszcze w nocy rozstrzelać.
 — Czy oświadczył sennor, że odpowiem im wet za wet?
 — Wyśmieli mnie.

75