Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/82

 — Więc nie wiedzą jeszcze, co zaszło w forcie?
 — Nie mają pojęcia. Zakomunikowałem im to, lecz nie mogłem ocenić wrażenia, jakie wiadomość wywarła, musiałem bowiem salwować się ucieczką.
 — Jakże z zakładnikami?
 — Niema mowy o ułaskawieniu. Decyzja rozstrzelania jest nieodwołalna. Miano i mnie rozstrzelać wraz z nimi.
 — Musimy więc czekać aż do czasu egzekucji i wtedy dopiero przeszkodzić morderstwu. W odpowiedniej chwili otoczymy kondukt egzekucyjny i wybijemy co do nogi. Żal mi oczywiście tych niewinnych ludzi, ale cóż począć?
 — Jeżeli chce pan uniknąć przelewu krwi niewinnych, znajdzie się prostsza droga. Poprostu schwytamy wszystkich oficerów załogi i zmusimy ich do oddania Chihuahua bez strzału.
 — Caramba! Gdyby to było możliwel
 — Ależ nic trudnego, sennor. Oficerowie zebrali się obecnie u komendanta. Zakradniemy się do ratusza i obezwładnimy wszystkich. Podobno jest tutaj sto wojowników. Połowa wystarczy, aby cały obóz wziąć do niewoli.
 — A czy uda nam się zakraść do siedziby oficerów?
 — Bezwątpienia. Wszedłem w porozumienie z klucznikiem ratusza. To właśnie dzięki niemu udało mi się wymknąć.
 — W jaki sposób odnalazł pan tego człowieka?
 — Dozorca domu, w którym mieszka sennorita Emilja, jest jego bratem.

76