Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/83

 — Teraz rozumiem. Czy można pomówić bezpiecznie z sennoritą Emilją?
 — Tak. Podejmuję się zaprowadzić pana do niej, zapewniając powrót.
 — Doskonale. Chodźmy więc. Pragnąłbym pomówić z sennoritą Emilją przed ostateczną decyzją.
 Opuścili oddział i poszli w kierunku miasta. Dotarli do domu sennority, nie spotykając nikogo.
 — Chihuahua nie wygląda wcale na miasto, okupowane przez nieprzyjaciela, — rzekł Juarez. — Zaczynam wierzyć, że pokonamy Francuzów bez trudności.
 W ciemnej sieni stał dozorca.
 — Kto idzie? — zapytał.
 — Znowu ja, Sternau. Jakże było w ratuszu?
 — Doskonale, sennor. Brat mój oświadczył komendantowi, że podano panu konia i że ruszył sennor w kierunku południowym. Wysłano pościg.
 — Świetny pomysł. Czy można jeszcze pomówić z sennoritą Emilją?
 — Zawsze gotowa pana przyjąć, sennor. Czy mam zapalić światło?
 — Nie, przecież znam drogę.
 Wszedł z Juarazem na górę. Minąwszy korytarz, stanęli w pokoju sennority. Na widok prezydenta wydała okrzyk radości i, wyciągając doń rękę, zawołała:.
 — Witajcie nam w mieście, presidio! Jestem dumna, że was pozdrawiam pierwsza.
 — Dziękuję, sennorita, — rzekł Juarez z właściwą sobie łagodną powagą. — Niemało przyczyniła się pani do mego przybycia. Właściwie powinienem pozwolić pa-

77