Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/88

oświadczy, że mam zamiar ruszyć natychmiast na ratusz i zająć go. Niech przedsięwezmą środki ostrożności; resztę pozostawiam pani sprytowi. Zjawię się w odpowiedniej chwili. Może się pani nie przebierać — strata czasu. Lepiej, by oficerowie myśleli, że pani przybiegła do nich zaraz po otrzymaniu tej wiadomości.
 — Narzucę więc tylko mantylę. —
 Gdy wszyscy troje opuścili dom, na ulicach było tak ciemno, że nie zauważyli Indjan, leżących na ziemi wzdłuż murów.
 Tłumiąc kroki, dotarli do tylnej strony ratusza. Dozorca stał w bramie.
 — Wszystko w porządku? — zapytał Juarez.
 — Wszystko, sennor, — odparł stary.
 — Gdzie wasz brat?
 — Stoi ze ślepą latarką na schodach, aby was poprowadzić, sennor. Pójdę ostatni i zamknę drzwi.
 — Oficerowie są razem?
 — Tak.
 — A gdzie Apacze? — zwrócił się Juarez półgłosem do Sternaua.
 Ledwie zdążył wypowiedzieć pytanie, wyrosła w mrokach ciemna postać i szepnęła:
 — Jesteśmy tutaj.
 W jednej chwili stanęło obok niej pięćdziesięciu czerwonoskórych.
 Gdyby ktoś chwilę później przypatrzył się górnemu piętru, zauważyłby, jak migoce i gaśnie ruchome światło to w tem, to w owem oknie. — —
 Pułkownik Laramel powoli przychodził do siebie

82