Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/89

po uderzeniu pięścią, które mu zadał Sternau. Przytomność wróciła mu wprawdzie dawno, doznał jednak tak silnego wstrząsu mózgu, że jeszcze nie ostygło oszołomienie.
 — Gdybym miał pod ręką tego łotra, kazałbym go zachłostać na śmierć! — rzekł gniewnie.
 — Schwytamy go bezwątpienia — pocieszał komendant.
 Zapukano do drzwi; gdy się otworzyły, oficerowie zerwali się ze zdumieniem ze swych miejsc. W drzwiach stanęła Emilja.
 — Pani tutaj, sennorita? — zapytał komendant — O tak późnej porze?
 — Nie jest to wprawdzie godzina wizyt, lecz obowiązek nakazywał mi odszukać panów.
 — Obowiązek? To brzmi bardzo poważnie.
 — Jest to też sprawa poważna, sennores.
 — Proszę siadać; słuchamy.
 Komendant podał Emilji krzesło; czyniąc odmowny ruch ręką, odrzekła:
 — Proszę mi wybaczyć, sennor, że nie siadam. Przybywam w najwyższym pośpiechu, aby zakomunikować, iż grozi wam największe niebezpieczeństwo.
 Komendant przestał się uprzejmie uśmiechać i zapytał poważnie:
 — Niebezpieczeństwo?
 — Zawiadamiam, że Juarez się zbliża.
 — Ach, tylko tyle! Myślałem, że przynosi pani znacznie gorsze nowiny.
 — Jestem zdumiona. Czyż to nie najgorsza nowina, jaką mogłam przynieść?

83