Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/91

 — To może tylko powiedzieć poszukiwacz złota. Przecież Juarez nie zechce się narażać na niewolę, lub rozstrzelanie?
 — Przypuszcza pan, panie pułkowniku, że przybędzie w niewielkiem otoczeniu?
 — Może przyłączy się do niego kilku awanturników.
 — Znowu się pan myli. Prowadzi ze sobą kilkuset Apaczów.
 — Pah! Kilka tysięcy nie zawładnie miastem.
 — Mogą się jednak podkraść.
 — Cóż to szkodzi? — rzekł komendant, wzruszając lekceważąco ramionami.
 — Skąd pewność, że Juarez nie znajduje się już w mieście wraz ze swoimi Apaczami? Ma tutaj wielu zwolenników.
 Zabrał głos pułkownik Laramel.
 — Zachowując cały respekt dla pani informacyj, — rzekł — muszę zauważyć, że gdyby Juarez znajdował się obecnie w mieście, wystarczyłby mój rozkaz, a dragoni wyrzuciliby go wraz z jego przybłędami.
 — Niech tylko spróbują! — rzekł ktoś głośno przy drzwiach.
 Oficerowie ujrzeli człowieka, ubranego w strój meksykański, o twarzy zdradzającej pochodzenie indjańskie. Obrzucił towarzystwo bystrem spojrzeniem. Na ustach jego pojawił się uśmiech dumny, pełen godności.
 — Któż to się odważa wchodzić? — rzekł komendant — Kto pan taki?

85