Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/10

 — We własnej osobie — odpowiedział kapitan.
 — Cóż pan tu robi?
 — Szukam sennora.
 — Mnie? — pytał Cortejo zdumiony.
 — Tak. Chyba pan wie, że wylądowałem w Veracruz. Otrzymał pan z pewnością list od brata w tej sprawie?
 — Owszem.
 — A więc wszystko w porządku. Przejechałem konno przez ten przeklęty kraj zbójów i żółtej febry, aby interes osobiście ubić. W domu zastałem tylko córkę pańską, która powiedziała mi, że pana spotkam na pewno na tej drodze. Oto wszystko.
 — Popełnił pan nieostrożność.
 — Nieostrożność? Dlaczego to?
 — Dlatego, że nikt sennora widzieć nie powinien, mimo iż jest tu pan zupełnie nieznany. Dwaj ludzie, którzy mają załatwić interes taki, jak nasz, powinni uważać pilnie, aby nikt nie widział ich razem.
 — No dobrze, dobrze.
 — Niech pan teraz galopuje sobie na spacer, a wieczorem, koło dziesiątej, niech się pan zjawi pieszo na tem samem miejscu, na którem się spotkaliśmy.
 — Będę punktualny!
 Gdy Cortejo przybył do domu, Józefa, wyczekująca ojca z niecierpliwością, zapytała:
 — Czy zastałeś Indjanina, czy otrzymałeś potrzebny środek?
 — Owszem. Ale piekielnie drogi!
 — Opowiedz, ojcze, jak wszystko się odbyło.

6