Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/107

 Alimpo zajęty był właśnie przygotowaniem pięknych i kosztownych przyborów do pisania, Elwira zaś naprawiała efektowny dywan. Wytrwali w pracy, małżonkowie gwarzyli ze sobą tak cicho, jakgdyby od hrabiego dzieliła ich zaledwie jedna ściana.
 — Czy sądzisz, Elwiro, że te przybory przypadną do gustu nowemu lekarzowi z Paryża? — zapytał Alimpo.
 — Ależ z pewnością; będzie zachwycony. Ciekawa jestem, co powie na ten dywan?
 — Będzie olśniony.
 — Ale też wybieramy dla niego najpiękniejsze cacka.
 — Jest ich wart, moja droga.
 — Oczywiście. Serce szczere, jak złoto.
 — A jaki mądry, jaki uczony.
 — A jaki piękny, mój Alimpo!
 — Być może. Na tem wy się tylko znacie, kobiety. Ja wiem jedynie, że go lubię i że czuję dla niego głęboki szacunek. A ty?
 — Ja także. Taki skromny, a jednak prezentuje się niby jaki pan wielki, książę, lub przynajmniej hrabia.
 — Nasz pan lubi go też bardzo.
 — Hrabianka również. Ale ci doktorzy! Nie podobają mi się wcale.
 — A mnie? Nikomu nigdy nie życzyłem, by go djabli wzięli, ale tej trójce życzę tego z całego serca.
 — Tak. Zamordowaliby naszego pana, gdyby nie ten doktór Sternau. To pewne, jak amen w pacierzu.
 — A co mówisz o młodym hrabi, Elwiro?
 — Sama nie wiem. A ty?
 — I ja nie bardzo wiem. Ale mam wrażenie, — że —

103