Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/108

że i jego mogliby wziąć djabli razem z tą trójką lekarzy!
 — Czy godzi się tak mówić o młodym hrabi? To słowa nieostrożne, choć i ja nie miałabym nic przeciw temu, gdyby go djabli wzięli. Nie podoba mi się wcale. Nie wygląda na prawdziwego hrabiego.
 — Ani na odrobinę nie podobny do naszego pana.
 — To prawda. A wiesz, do kogo zato podobny? Do starego pana Cortejo, do naszego notarjusza.
 — Myślałam, że powiesz do pani Klaryssy.
 Elwira zdumiała się, po namyśle jednak odrzekła:
 — Masz rację. I do pani Klaryssy podobny. To ciekawe: notarjusz i Klaryssa...
 — Tak — rzekł Alimpo. — No, jestem gotów z moimi przyborami.
 — I ja skończyłam z dywanem. Czy zaniesiemy rzeczy do pokoju doktora?
 — Tak.
 Wyszli na korytarz, przez który przechodziła właśnie trójka lekarzy hiszpańskich, udająca się do apartamentów hrabiego Manuela.
 Mieli poważne, uroczyste miny. Skoro się znaleźli w przedpokoju, doktór Francas zwrócił się do lokaja:
 — Chcielibyśmy odwiedzić hrabiego. Podobno gorzej się czuje?
 — Hrabia polecił nie wpuszczać nikogo.
 — Nawet lekarzy?
 — Nie wymienił nazwisk. Powiedział tylko: nikogo.
 — Więc zamelduj nas.
 — Nie mam odwagi.
 — Dlaczegóż nie? Przecież jesteśmy lekarzami.

104