Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/111

 — Przypatrzcie się, proszę, zawartości pudełka — rzekł z uśmiechem.
 Doktór Francas zbadał powierzchownie zawartość pudełka i podał je doktorowi Cielli.
 — To jakiś proszek — rzekł doktór Cielli, odkładając pudełko. — Jeżeli sennor Sternau uważa, że cierpienia ekscelencji można uleczyć proszkami i kroplami, to sam na siebie wydał wyrok.
 — Mylicie się panowie! Ten proszek nie jest przeznaczony na to, bym go zażył. Wydobyto go ze mnie.
 — Co takiego? — zawołał doktór Francas.
 — Tak, panowie, ze mnie! Doktór Sternau rozpoczął dziś swe zabiegi nad moimi kamieniami, i oto widoczny rezultat jego pracy. Widzicie panowie, że żyję jeszcze.
 Lekarze mieli miny niezwykle zakłopotane. Po długiej chwili milczenia doktór Francas rzekł:
 — Czy ekscelencja jest przekonany, że substancja w pudełku jest sproszkowanym kamieniem?
 Hrabia odrzekł na to z wyraźnem niezadowoleniem:
 — Więc ciągle jeszcze uważacie panowie doktora Sternaua za kłamcę i oszusta? Mam wrażenie, że w ten sposób sami sobie szkodzicie. Doktór Sternau posiada moje bezwzględne zaufanie. Wierzę, że uleczy mnie od ślepoty. Chciał pracować razem z wami, ale odtrąciliście go brutalnie. Pracujcie panowie z nim razem, a chętnie będę słuchał waszych rad i uwzględnie je w miarę możności.
 Doktór Francas odparł na to z niechęcią:
 — Serdecznie dziękuję. Nie mam zamiaru uczyć się od człowieka, który sam nie wyrósł jeszcze ze szkół. Jeżeli hrabia ma do niego więcej zaufania, aniżeli do

107