Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/112

nas, nie możemy na to nic poradzić. Ale nie możemy również pozwolić, by nas traktowano jak szkolarzy. Proszę o pozwolenie na powrót do Madrytu.
 — A ja wrócę chętnie do Kordowy, gdzie mi przynajmniej ufają — dodał wyniośle doktór Milanos.
 — Ja zaś poproszę o zwolnienie mnie z obowiązków lekarza domowego ekscelencji — dodał Cielli. — Może zastąpi mnie sennor Sternau.
 — To prawdziwy atak na mnie — odparł hrabia, uśmiechając się. — Zamek Rodriganda słynie z gościnności. Ale jeżeli panowie uważają, że należy go opuścić, nic na to poradzić nie mogę. Proszę o przedłożenie rachunków, które ureguluje mój skarbnik. I proszę przyjąć podziękowanie za dotychczasową życzliwość sennorów dla mnie.
 — My dziękujemy również! — odparł ostro doktór Francas. — Czy hrabia pozwoli, byśmy uważali obecną wizytę za pożegnalną?
 — Ależ owszem, jak najchętniej. Niech was Bóg prowadzi.
 Lekarze ukłonili się i wyszli. W przedpokoju doktór Francas rzekł:
 — Koniec.
 — Niestety — dodał doktór Milanos.
 — Zostaliśmy pobici na głowę — zżymał się doktór Cielli. — I to przez taką figurę!
 — No, jeszcze niezupełnie — rzekł doktór Francas. — Jestem przekonany, że wkrótce przyślą po nas.
 Rozeszli się; każdy wrócił do swego pokoju.
 Doktór Francas zastał u siebie hrabiego Alfonsa, notarjusza i panią Klaryssę.

108