Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/113

 — No i co, udało się? — zapytał hrabia.
 — Tak! — odpowiedział zapytany brutalnie i ostro.
 — Więc Bogu niechaj będą dzięki!
 — Niech hrabia schowa te dziękczynienia na później! Udało się, ale nie nam, a Sternauowi.
 — Co takiego? — zapytał notarjusz. — A niechże go wszyscy djabli!
 — Nie wiem, czy się tego doczekam! — klął doktór Francas.
 — Chce pan odjechać, doktorze? — zapytała Klaryssa z przerażeniem.
 — Tak. Hrabia odprawił nas; skarbnik ma uregulować nasze rachunki.
 — Ależ doktorze, doktór zostanie! — rzekł notarjusz.
 — Nie mam zamiaru narzucać się upartemu starcowi!
 — Będzie pana sam prosił, abyś pozostał.
 — To nie jest wykluczone. Lecz kiedy?
 — Przedewszystkiem niech nam doktór opowie, jak się odbyła ostatnia rozmowa z hrabią.
 — Rozmowa była krótka i zwięzła. Hrabia odprawiłby nas i tak, więc roztropniej było poprosić go o zwolnienie.
 Opowiedział dokładnie.
 Hrabia Alfonso stał podczas całego opowiadania doktora przy oknie z miną ponurą i kwaśną. Gdy doktór skończył, hrabia odwrócił się od okna i zawołał:
 — Więc ten Sternau rozpoczął już zabiegi?
 — Tak, nie uprzedziwszy nas nawet. Płaci pięknem za nadobne.
 — Czy uważa pan, że usunięcie kamieni może się udać?

109