Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/114

 — Jestem o tem przekonany.
 — To się nie może stać, trzeba temu przeszkodzić!
 — Ale w jaki sposób, don Alfonso?
 — Tem się już zajmie sennor Cortejo.
 — Tak, zajmę się tem i postawię na swojem! — odparł zdecydowanie notarjusz.
 Klaryssa rezonowała:
 — Trzeba sprzątnąć tego natrętnego przybysza. Niech nie przeciwstawia się zrządzeniom opatrzności, niechaj gniew Boży go dosięgnie!
 — Doktorze, zechce pan jeszcze jeden dzień zostać na zamku? — zapytał notarjusz. — Bardzo o to proszę. Jestem przekonany, że hrabia Manuel będzie zadowolony, gdy się jutro dowie, że doktór Francas dotąd nie odjechał.
 — Jeżeli tak, zostanę do jutra. Ale tylko do jutra.
 — Doskonale; niech pan mnie pozostawi całą sprawę! No, ale teraz muszę odejść — rzekł Cortejo.
 Po tych słowach notarjusz opuścił zamek i udał się do parku. Tu, w umówionem miejscu, zagwizdał. Po chwili poruszyło się coś w zaroślach. Wyszedł z nich człowiek, ubrany jak wieśniak z okolic zamku. Na ręku nieznajomego wisiała czarna kapuza.
 — To wy, panie? — zapytał. — Czy powiecie wreszcie, co mamy robić? Nudno nam leżeć tu w krzakach.
 — Mam dla was polecenie. Musi się to stać dzisiaj — rzekł notarjusz.
 — Nareszcie. Gdzież on jest?
 — Wyszedł z zamku.
 — Widziałem go. Poszedł do lasu. Posłałem za nim

110