Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/119

nich czterech leżących na ziemi napastników, stanął jak wryty.
 — Hrabianko! Panie doktorze! Cóż się stało? — zawołał.
 — Chciano zamordować doktora — odparła Roseta.
 — Zamordować? — zapytał Alimpo. — Muszę to powiedzieć mojej Elwirze!
 Załamał ręce i rzucił dokoła wzrokiem, jakby szukając Elwiry.
 — Lecz doktór zwyciężył. Wszystkich czterech położył trupem.
 — Czterech naraz?
 — No, no, zabiłem tylko trzech — wtrącił Sternau. — Tego czwartego uderzyłem pięścią między oczy. Stracił przytomność. Lecz trzeba tym ludziom pozdejmować kapiszony. Może poznamy którego z nich?
 — Ależ doktorze, czy nie należałoby naprzód opatrzyć rany?
 — Można z tem poczekać; cięcie nie jest niebezpieczne.
 — Więc pan ranny, doktorze? — biadał Alimpo. — To straszne. Szkoda, że niema tu mojej Elwiry, ona tak świetnie opatruje. Niech pan pozwoli, abym chwilowo przynajmniej chustką krew zatamował!
 Sternau z uśmiechem wyciągnął ramię, które Alimpo mu przewiązał. Teraz Alimpo wraz z dwoma ogrodnikami pochylił się nad powalonymi zbirami. Nikt z obecnych nie znał żadnego z tych ludzi. Dwaj z pośród zabitych mieli przebite kulami serca; trzeci zaś głowę zmiażdżoną od uderzenia kolbą. Roseta odwróciła oczy od straszliwego widoku zabitych napastników.

115