Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/123

chęć. Klaryssa bezsilnie padła w swym pokoju na kanapę. Po chwili poleciła służącej, by poprosiła natychmiast notarjusza Cortejo.
 Gasparino wszedł, nie przeczuwając nawet, dlaczego Klaryssa go wzywa.
 — Posłałaś po mnie. Cóż tak pilnego?
 — Stało się nieszczęście, wielkie nieszczęście! — zawołała Klaryssa. — Nie mam wprost sił, by ci o niem opowiedzieć.
 — Ależ mów, opowiadaj — rzekł z największym spokojem Cortejo.
 — Stało się coś strasznego, coś, co może nas djabelnie drogo kosztować!
 — Mówże, do pioruna, zamiast rozpaczać. No, jazda!
 — Słuchaj więc! Urządzono dziś w parku napad na tego doktora Sternaua.
 Drapieżna twarz notarjusza rozjaśniła się uśmiechem zadowolenia. W przekonaniu, że plan jego się udał, rzekł ze spokojem:
 — No i cóż? Nie widzę żadnego nieszczęścia. Któż opowiadał ci o napadzie?
 — W tem właśnie sęk! Gdyby mi to opowiadał kto inny, nie byłabym w najmniejszym stopniu zaniepokojona....
 — Więc któż ci powiedział? Mów, do djabła!
 — Sam Sternau!
 Cortejo skoczył jak oparzony.
 — Doktór Sternau? Zdaje ci się chyba! — rzekł głosem niepewnym.
 — Ależ jestem tego pewna. Ta wiadomość tak prze-

119