Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/13

 — Więc zgoda! Powiem panu teraz, że brat pański prosił mnie o poparcie pana w pewnej dyskretnej sprawie.
 — W jakiej?
 — Może będzie chodziło o unieszkodliwienie człowieka... — odpowiedział kapitan.
 — Czy ma umrzeć, czy też żyć powinien nadal?
 — Brat pański chciał, aby zginął.
 — A gdybym był innego zdania, aniżeli brat?
 — To zależy od zapłaty — uśmiechnął się Landola. — Ileż pan daje?
 — Czy 1000 durów wystarczy?
 — Wystarczy. Co mam zrobić z tym poczciwcem?
 — Usunąć go.
 — Dokąd?
 — Pańska wola.
 — Dobrze! A kiedy mogę otrzymać „bagaż“?
 — Jak długo zostaje pan w porcie?
 — Dopóki nie skończymy sprawy. Ale mam nadzieję, że nie każe mi pan w tem przeklętem legowisku żółtej febry siedzieć zbyt długo. W przeciwnym razie byłbym zmuszony zmykać; życie mi bowiem drogie.
 — Pośpieszę się. Czy wiesz sennor kogo masz zabrać?
 — Nic mi do tego.
 Gdyby Cortejo mógł przy tych słowach widzieć twarz kapitana, przekonałby się, że Landola kłamie, że w tym interesie dwóch braci niema na względzie nic poza zysk własny.
 — Powie panu swoje nazwisko — zauważył sekretarz.
 — Będę udawał, że mu nie wierzę.

9