Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/131

z nim razem przez całe dnie. Kto ma ciągłą sposobność zgładzić wroga, a innych prosi o pomoc, ten jest tchórzem, oto, co wam powiem! Ani jesteście mi hersztem, ani żadną osobą, która ma prawo mię besztać. Nie jesteście niczem lepsi ode mnie, a jeżeli was wydam, zginiecie marnie. Dlatego też radzę: ostrożni bądźcie, a ode mnie wara wam! Wśród moich kolegów niema jednego, któregoby można nazwać tchórzem.
 — Dlaczegóż nie pokonaliście tego człowieka?
 — Któż mógł przypuszcza, że tak djabelnie silny!
 — Było was przecież tylu!
 — Mieliśmy rozkaz użycia tylko sztyletu. Nie pozwoliliście nam przecie strzelać, choć strzał był tu najpewniejszą bronią. Sami więc ponosicie winę.
 — Aha! — roześmiał się notarjusz. — Jeszcześ gotów zażądać ode mnie zapłaty.
 — Naturalnie! Sami jesteście temu winni, że trzech moich towarzyszy zginęło. Będziecie musieli zapłacić.
 — Nieprędzej, aż zabijecie tego doktora!
 — Próbujcie tedy zabić go sami!
 — Od czegóż wy jesteście?
 — Teraz z nami koniec. Spełniliśmy nasze polecenia; nie nasza w tem wina, że były złe i nieodpowiednie. Żądam pieniędzy. Jeżeli nie dacie ich zaraz, zapłacicie później więcej, bo kapitan zażąda odszkodowania za zabitych.
 — A idź-że do wszystkich djabłów!
 — Dobrze, odchodzę! — odparł szyderczo rozbójnik i zginął w ciemnościach.
 Cortejo nie spodziewał się tego. Zaczął wołać za

127