Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/14

 — A jeżeli załoga statku usłyszy?
 — Żadne oko nie zobaczy go, żadne ucho nie usłyszy.
 — Czy dowiem się później, gdzie go pan umieścił?
 — Może. Tego dziś jeszcze nie wiem.
 — Dobrze. Przypuśćmy jednak, że człowiek ten jutro umrze.
 — Kiedyżby go pochowano?
 — Po dwóch dniach. Ponieważ jednak bratanek jest nieobecny...
 — Zostanie pochowany bez bratanka.
 — Nie. To niedobrze.
 — Do djabła! W takim razie lekarz gotów go zabalsamować.
 — Na to nie pozwolę. Oświadczę, że w rodzinie nikogo nie balsamowano, albo, że zmarły był zawsze przeciwnikiem balsamowania.
 — Doskonale. Ale w jaki sposób przeniesiemy go do portu?
 — Hm. Chyba nie w trumnie?
 — Nie. Rzucałaby się w oczy.
 — A w skrzyni?
 — Udusi się.
 — W takim razie najlepiej będzie w koszu.
 — Dobrze. Ale jak przewieziemy go na przystań?
 — Na mułach.
 — A jak załadujemy „bagaż“ na statek?
 — To już pańska sprawa, kapitanie.
 — Niebardzo mi się to uśmiecha. Ale trudno, niema rady. Niech pan tylko uważa, aby kosz nie zginął po drodze!

10